Шмат гаворыцца пра тое, што ў Беларусi павольна вымiраюць вёскi. I збольшага гэта сапраўды так. Адбываецца гэта паступова - спачатку лiквiдуецца школа, потым бiблiятэка ды клуб культуры, затым пошта ды фельчарскi пункт. Закрываюцца крамы ды апошнiя прадпрыемствы, якiя засталiся яшчэ з савецкiх часоў. I ў вынiку з вёсцы з'язджае ўся моладзь i застаецца толькi пара-тройка старыкоў, якiя дажываюць свой век. Звычайная i вельмi прыкрая гiсторыя.

Канешне, сытуацыя паўсюль розная, бываюць i iншыя прыклады. Напрыклад, вёска Целяханы Брэсцкай вобласцi, з якой паходзiць мая мацi, на тле многiх беларускiх…

Не магу глядзець фiльмы па тэлевiзары: iх забiвае рэклама. Я разумею, што тут чыста камерцыйны момант, бо тэлебачанне такiм чынам зарабляе грошы. Аднак часам гэта вельмi раздражняе, асаблiва калi трапляеш на сапраўды цiкавы фiльм. 

Вось i узнiкае пытанне: хто разлiчыцца з намi, глядачамi, за сапсаваны настрой?

Досыць часта мы ў сваiм жыццi аказваемся ў дваiстай, супярэчлiвай сытуацыi, якую нельга трактаваць адназначна. Жыццё ў прынцыпе нашмат складаней любых iдэальных схемаў, i чорна-белая карцiна свету ў абсалютнай большасцi выпадкаў з'яўляецца рыгiднай, непаўнавартаснай. Але, пры ўсiм тым, жыццевыя абставiны часам прымушаюць нас рабiць пэўны выбар, вызначыць свае прыярытэты, заняць канкрэтную пазыцыю. I збольшага гэта аказваецца вельмi складана.

Да падобных развагаў мяне падштурхнула адна канкрэтная гiсторыя.

Шмат хто, напэўна, ведае, што каля Брэсту будуецца акумулятарны завод кампанii "Power…

XXI стагоддзе праходзiць пад знакам сацыяльных сетак. Здаецца, што ужо ўся планета ахоплена гэтай з'явай. Нават я, якi раней быў да iх абсалютна абыякавым (шмат каго здзiўляла тое, што мяне няма ў Вконтакте), цяпер стаў бадай што заўсёднiкам ўсялякiх Iнстаграмаў, фэйсбукаў ды твiттэраў. Яны насамрэч зацягваюць, i калi туды трапляеш, то выбрацца потым даволi цяжка. Фармуецца псiхалягiчная залежнасць, i ў пэўны момант ты ужо проста не можаш жыць без другой, вiртуальнай рэчаiснасцi.

У мяне, дзякуй Богу, выпадак не такi безнадзейны - я ўсё жа чалавек трохi iншай фармацыi, нават крыху старамодны. I…

Амаль штодзень хаця б на пару-тройку хвiлiн заходжу ў twitter. Асаблiва там мяне прываблiваюць розныя карцiнкi з пацешнымi надпiсамi. Паглядзiш крыху на такую народную творчасць, i уздым настрою забяспечаны.

Вось, для прыкладу, некалькi узораў твiттэрнага крэатыву.

Я люблю перечитывать эту уже давнишнюю историю, потому что, нам мой взгляд, она весьма показательна, и многое говорит о нас и нашей жизни.

Несколько лет назад на портале onliner.by в рамках рубрики "Житьё моё" было опубликовано письмо некой Ирины, где она поведала о том, как проживает месяц на зарплату в $700, подробно расписав свои статьи расходов. В этот перечень, надо заметить, не самый скоромный по меркам среднестатистического белоруса, вошли содержание авто, интернет, развлечения ну и прочее по мелочи. Лейтмотивом проходила мысль о том, что $700 ей не хватает на полноценную достойную жизнь…

Напэўна, няма беларуса, нават з тых, хто не жыве ў Брэсце, хто хаця б раз не пабываў ў Брэсцкай крэпасцi. Таму я не буду доўга пра яе распавядаць, а проста скажу, што калi туды трапляеш, то многiя рэчы пачынаеш лепей асэнсоўваць. Напрыклад, каштоўнасць чалавечага жыцця, вышэй за якое не можа быць нiчога. I забываць пра гэта нельга.

Ну i некалькi фотак для антуражу.