Сярэднестатыстычнае меркаванне: жывём дрэнна. Калi спытаць у любога чалавека пра яго хатнiя, сямейныя справы, а таксама пра агульную сытуацыю ў краiне, ён абавязкова пачне распавядаць пра свае шматлiкiя праблемы ды выражаць непадробнае абурэнне навакольнай рэчаiснасцю. I тое у яго не так, i iншае не гэтак. Карацей, суцэльны негатыў i бясконцая чарада непрыемнасцей, перашкодаў ды расчараванняў.

Тэзу, што жыццё кепскае, мы ўспрымаем як аксыёму, якая апрыёры не патрабуе доказаў. Але насамрэч не ўсё тут так проста. Так, наша жыццё сапраўды збольшага мала нагадвае ружовыя сады, i так цi iнакш бадай…

Гартаючы кнiжку вядомага беларускага пiсьменнiка Iвана Карэнды, натрапiў на вельмi цiкавую сентэнцыю: "Каханне - гэта ахвярнасць. Узаемная. Калi ахвярнасць толькi з аднаго боку, то i каханне аднабокае - сапраўднае шчасце яго абмiнае".

На мой погляд, з гэтай тэзай цяжка спрачацца. Сапраўды, каханне - гэта супольная справа дваiх людзей, i кожны з iх мусiць удзельнiчаць ў ёй на роўных. Тут ня можа быць так, што адзiн толькi дае, а iншы - толькi бярэ. У каханнi няма i ня можа быць месца эгаiзму. Бо чалавечыя адносiны, ў якiх ёсць эгаiзм, адсутнiчае узаемная павага i шчыры клопат адзiн пра аднаго…

Я увогуле досыць скептычна стаўлюся да пераднавагоднiх абяцанняў, якiя людзi даюць самiм сабе. Бо, як правiла, збольшага яны застаюцца у вобласцi добрых пажаданняў i не увасабляюцца у рэчаiснасцi. У тым лiку i у мяне. Апошнiя гады я кiнуў гэтую справу як бяссэнсоўную. А вось гэтым разам, напярэдаднi 2018 году, зноў вырашыў даць самому сабе шэраг наказаў на наступны год. Спадзяюсь, што сёлета мне удасца iх выканаць. 

Аднойчы, у аднай тэлевiзiйнай праграме, мне давялось пачуць гутарку лiтаратараў рознага кшталту, якiя аналiзавалi твор Iвана Бунiна «Митина любовь». I адзiн з удзельнiкаў размовы, адказваючы на пытанне вядучага пра падабенствы «Митиной любви» i «Бедной Лизы» Мiкалая Карамзiна, выказаўся ў тым духе, што, маўляў, сто гадоў эмансiпацыi не прайшлi дарма. Сапраўды, калi у Карамзiна дзяўчына канчае жыццё самагубствам ад няшчаснага кахання, то у Бунiна ужо ўсё наадварот. Такiм чынам, лiтаратура улавiла i выразiла адзiн з галоўных гiстарычных трэндаў, якi ў розных формах працягваецца дагэтуль.

Апошнiм часам я часта лаўлю сябе на думцы, што у нашым жыццi зашмат разнастайных фармальнасцяў ды рытуалаў, без якiх цалкам можна было бы абысцiся, якiя даўно страцiлi свой першапачатковы сэнс, але мы упарта працягваем iх выконваць. Прычым яны так трывала ўвайшлi ў наш штодзённы побыт, што мы нават асаблiва не задумваемся над iх сэнсам i зместам, а проста аўтаматычна выконваем пэўны патрэбны набор дзеянняў, якiя па сутнасцi нiкому не патрэбныя. Нi нам, нi астатнiм.

Напрыклад, я штодня i па некалькi разоў вымушаны адказваць на пытаннi кшталту: як справы, як пажываеш ды iнш. У адказ суразмоўца…

З моманту, калi Беларусь набыла незалежнасць, то бок з канца 1991 г., яна прайшла вельмi доўгi шлях, i зараз ужо мала чым нагадвае саму сябе узору пачатку 90-х гг. Iншае пытанне, як ацэньваць вынiкi гэтага перыяду нашай гiсторыi, з якiм знака яны застануцца у народнай памяцi. Зразумела, што адказ на гэтае пытанне можа быць розным, бо тут шмат што залежыць ад пункта гледжання, ад палiтычных ды светапоглядных установак тых, хто дае адпаведные ацэнкi. Але калi паглядзець на самае простае i нагляднае – эканомiку, то тут адказ напрошваецца сам сабой.

Параўноўваючы узровень жыцця ў Беларусi ды…

 

Апроч ўсяго iншага, цяперашняе кiраўнiцтва Расii i Беларусi аб’ядноўвае iмкненне да замоўчвання страшных старонак гiсторыi СССР, найперш звязаных з рэпрэсiямi 30-50-х гг. Не у апошнюю чаргу гэта тлумачыцца аўтарытарнай сутнасцю рэжымаў ў абедзвюх…

Як вядома, вялiкiя падзеi бачацца на адлегласцi. Толькi праз дастаткова працяглы час можна ацэнiць маштаб таго, што адбылося, яго наступствы i ўплыў на далейшую хаду падзеяў, лёс мiльёнаў людзей. У гэтым сэнсе можна прыгадаць знакамiты адказ Дэн Сяопiна на пытанне пра гiстарычныя вынiкi Вялiкай Французскай рэвалюцыi: маўляў, яшчэ рана рабiць высновы.

Перамога Аляксандра Лукашэнкi на прэзiдэнцкiх выбарах 1994 г., ў перыяд унутрыпалiтычнай нестабiльнасцi i пакутлiвага станаўлення новай беларускай дзяржаўнасцi, спачатку выглядала дробным эпiзодам, як ў свой час захоп бальшавiкамi Зiмняга палацу ў…

Александр Лукашенко – известный мастер политического маневрирования, а также признанный умелец по части выбивания преференций из своих партнёров. Именно это в многом и обеспечивало ему успех на протяжении последних лет, делая его позиции практически незыблемыми. И очевидно, что белорусский лидер не прочь был бы продолжит подобную практику. Во только реалии ныне уже не совсем те.

На протяжении последних полутора лет белорусское руководство проводило отчётливую политику на сближение с США и Европой, нацеленную на разморозку западного вектора отечественной внешней политики. Делалось это, понятно…

Жёсткий разгон «Дня Воли» по сути подвёл черту под полуторагодичным периодом мягких практик в отношении внутренних противников режима. Хотя показывать свой брутальный норов власть, спровоцированная относительно массовыми протестами против одиозного декрета №3 стала чуть раньше, именно 25 марта, видимо, окончательно засвидетельствовало, что белорусский режим не способен к какой-то демократической эволюции.

Впрочем, для многих это было очевидно задолго до последних событий. Условная либерализация, начавшаяся с освобождения  политзаключённого №1 Николая Статкевича, изначально весьма сильно…