Напрыканцы студзеня Аляксандр Лукашэнка падпiсаў дэкрэт №1 "Аб садзейнiчаннi занятасцi насельнiцтва". Гэты дакумэнт фактычна прыйшоў на змену сумна вядомаму дэкрэту №3, якi прадугледжваў ўвядзенне грашовага збору з афiцыйна не працуючых жыхароў Беларусi, i якi выклiкаў масавае народнае незадавальненне, т.зв. Маршы абуранных беларусаў. У вынiку скандальны дэкрэт быў замарожаны, але цалкам яго не скасавалi. Па-першае, каб не губляць твар. Але не толькi.

Сама iдэя дармаедзкага збору апрыёры была не надта удалая, прычым ва ўсiх сэнсах. Вiдавочна, што падобныя рэчы робяцца не ад добрага жыцця…

У природы, конечно, нет плохой погоды, но что-то в этом году у нас со снегом перебор.
  
http://dneprovec.by/emergency/2018/02/05/18652
http://udf.by/news/society/168895-v-belarus-prishli-morozy-sledom-idet-sneg.html
https://www.tvr.by/news/obshchestvo/v_gomele_i_mozyre_za_sutki_vypala_dekadnaya_norma_osadkov…

Даўно i добра вядома, што лепшая абарона - гэта наступ. Прычым гэты прынцып працуе бадай ў любой сферы жыцця - як ў нейкiх працоўных сытуацыях, дык i ў звычайных пабытовых спрэчках ды канфлiктах. Сам неаднаразова быў таму сведкам. А вось у мяне так не атрымлiваецца. Можа, з прычыны занадта мяккага характару, але, калi на мяне нападаюць, я, як правiла, не нападаю у адказ, а спрабую неяк апраўдвацца, абараняцца. I часцей за ўсё застаюсь вiнаватым, нават калi насамрэч зусiм не вiнаваты. 

Вось як цяжка нам жывецца, мяккiм i добрым людзям. Маралiтэ - трэба гартаваць характар i станавiцца больш…

Летась упершыню наведаў Барысаў. У цэлым ўражаннi станоўчыя, але тут хацеў бы засярэдзiцца на адным моманте, якi мяне прыемна ўразiў.

Мова пра iмiджавыя бiлборды з выявамi гульцоў ФК БАТЭ. Прыкметна, што надпiсы на iх выкананыя выключна на беларускай мове. Напрыклад, на гэтым фота - бiлборд са слоганам "Займi сваё месца побач з камандай". Гэтыя шчыты размешчаныя ў розных раёнах горада: ля гарадскога стадыёна, гiпермаркета "Евроопт" ды iнш.

Мы прызвычаiлiся, што людзi сталага веку звычайна наракаюць на цяперашнi час, кажуць, што раней, у часы iхняй маладосцi, ўсё было нашмат лепей. Як правiла, да падобных разважанняў мы ставiмся iранiчна-паблажлiва. Маўляў, што яшчэ застаецца рабiць старым, апроч як згадваць мiнулае i лаяць сваiх нашчадкаў, якiя ўсё робяць ня так.

Зразумела, што грамадзкiя норавы - штука зменлiвая, i у кожнай эпохi яны свае. Але, напэўна, ўсё жа мусiць iснаваць нейкая мяжа, нiжэй за якую апускацца нельга. Нажаль, сёння гэтай мяжы ужо фактычна няма.

Для сучаснага пакалення амаль ва ўсiх жыццевых выпадках мэта…

Бяда той дзяржаве, дзе ўлада жыве асобна ад народу, дрэнна разумее яго бягучы стан i патрэбы. У такой сытуацыi не выпадае чакаць нiчога добрага нi для самой ўлады, нi для народу.

Цяжка пазбавiцца ад адчування, што беларускае кiраўнiцтва чым далей, тым болей аддаляецца ад народу, жыве ў нейкiм iншым сусвеце. Занадта шмат розных дурнiц нароблена ўладамi за апошнi час - адзiн праславуты дэкрэт №3 чаго варты. Падобнае ж ўражанне складваецца, калi паслухаць некаторыя заявы нашых урадоўцаў. Напрыклад, прэм'ер Кабякоў нядаўна разважаў пра т.зв. пастку сярэдняга даходу. Маўляў, для краiн, што…